هر پایانی آغازی بهتر خواهد داشت زمانی که تجربه هارا به تنهایی به دوش نکشی.صدای نتوانستن هارا بشنوی و با شکستن تابوهای پوشالی پاسخ هنرواره ای به آنها بدهی.آری دو وجود بازمانده از همان پایان به دنبال آغازی به بلندای رویاهایشان دست به قلم شده اند. قلمی که افسارش تنها به دست زیبا ترین رسم این دوران یعنی انسانیت مهار شده است.بازهم خواهیم گفت که چه کردندو چه کشیدیم اما هنوز هم بی قرار کاغذ های سفیدیم.حال تو هم شریک رقاصی های قلم بر همان کاغذ های سفیدی که فغان واژه هایش پنبه های سرخ گردن آنهاست.
بی دل
