بی دل

روزی خواهد رسید که تو دیوانه وار

در پی مردانگی هایم بارها به زمین خواهی خورد

آن روز دست به عصای تزویر نزن 

به دنبال خودت باش تا بازهم بشنوی

ببینی

بخوانی 

وحس کنی

تمام فریاد های سکوتم را

بی دل

تو آن نخل خاک های سرخی

که عظمت نگاهت کارون و اروند را به بازی گرفت

عمری رستم بودی زیر آتش کینه ها

تو خدای شهر خاکی ات بودی

آه از نبودن نگاهت کنار نخل های یتیم شده 

آه از غرش وحشیانه توپ ها

مرد بی ادعای خط ها

ای جهانم آراسته ی نگاه مغرورت

شهر آزاد گشته

بی دل