بی دل

ابتدا که آمدی خورده شکسته های گم و گور شده در اتاق را به دستان مصمم تو سپردم. حال چرا مصمم تر از همیشه مشت می زنی؟ نه دیواریست که تاب بیاورد نه پنجره ای که طعم خون را بچشد. تنها زمینی مانده خشک و بی باران. هرچه می خواهی فریاد بزن ,تکرار کن گذشته ی زشت و کثیف را. اینجا پژواکی هم به سویت روانه نیست , دل خوش به پاسخی هم نباش.نه جانی به جسمی نه آبی به کامی نه نوری به چشمی. پلی هم نمانده , تنها راهیست به تاریکی لهجه دار افکارم. افکار مریض ریشه در وجود دوانده و عمیق تیر می کشد نوک انگشتانم.
(نه توانی که عرق از جبین پاک کنم)

بی دل

روزی خواهد رسید که تو دیوانه وار

در پی مردانگی هایم بارها به زمین خواهی خورد

آن روز دست به عصای تزویر نزن 

به دنبال خودت باش تا بازهم بشنوی

ببینی

بخوانی 

وحس کنی

تمام فریاد های سکوتم را

بی دل