بی دل

Bury all your secrets in my skin
Come away with innocence and leave me with my sins
The air around me still feels like a cage
And love is just a camouflage for what resembles rage again

So if you love me let me go
And run away before I know
My heart is just too dark to care
I can't destroy what isn? t there

Deliver me into my fate
If I'm alone I cannot hate
I don't deserve to have you
Ooh, my smile was taken long ago
If I can change I hope I never know

I still press your letters to my lips
And cherish them in parts of me that savor every kiss
I couldn't face a life without your lights
But all of that was ripped apart when you refused to fight

So save your breath, I will not care
I think I made it very clear
You couldn't hate enough to love
Is that supposed to be enough?

I only wish you weren't my friend
Then I could hurt you in the end
I never claimed to be a saint
Ooh, my own was banished long ago
It took the death of hope to let you go

So break yourself against my stones
And spit your pity in my soul
You never needed any help
You sold me out to save yourself

And I won't listen to your shame
You ran away, you? re all the same
Angels lie to keep control
Ooh, my love was punished long ago
If you still care don't ever let me know
If you still care don't ever let me know

چقدر میشه خودت باشی؟

چقدر میتونی نشون بدی آرومی؟

حس میکنم کمی لرزش لابه لای حرف های تایپ نشدت

حس میکنم کمی نفوذ لابه لای انگشتای کوچیک و بزرگت

من حس میکنم

چیزایی رو که نیاز به دیدن نداره

نیاز به شنیدن نداره

نیاز به لمس نداره

چقدر میتونی حس کنی و چیزی نگی؟

از من که بر نمیاد

من یه چشمم که تازه فهمیده چه آتشفشانی تو دلش روشن شده

تو یه جوونه

#بودن

بارها کلنجار رفته ام
که بفهمم تو امده ای یا پیش آمده
در اصل موضوع چه فرقی می کند وقتی امدنت کوله باری از تجربه را به سخره می گیرد
من اما همچنان در پی اکتشافم
در کوره ای سرد و تاریک
یا ژرفای اقیانوس
سطح یا عمق
کنار تو ...

تنهایی عجیبیست ...

تا کی مقابله؟

تا کی مجادله؟

تا کی دیوار؟

تا کی ندیدن؟

تا کی خوب؟

تا کی بد؟

تا کی نه؟؟؟؟؟؟

شاید امروز

شاید چند روز دیگر

شاید در تقاطع

شاید در ارتفاع

شاید در عمق

شاید در خواب

شاید در مستی

شاید در نئشگی

شاید در شنیدن

شاید در باد

شاید در برف

شاید در ... نه باران نه ، مملو از تنفر است

شاید در رولت

شاید در فراموشی...

اما به قطع به انتها می رسد

و ماندن چه سود ؟ 

عشق چه سود؟

دیدن چه سود؟

همانا که صادقم

...

در انتهای نگاهت بارها به زمین خوردم اما چه فایده تو لنز داشتی...
بی گمان هزار بار نگاهم گره خورد در آن لنز ها اما بازهم...
تو اصلا چشم داشتی؟
تو اصلا می دیدی پله های نردبان گوشه حیات را؟
دیدی پرواز گرگ هارا؟
حتی بعید می دانم صدای غار غار سگ ها را هم شنیده باشی.
دستکش هایم را دیدی در بحبوحه ی بارش آفتاب؟
نه تو هیچ چیز را نمی دیدی.
آهای مترسک حوض ماهی ها با توام؟؟؟

او در اتاق کنارى من زندگى مى کرد
خانه اى اجاره اى که من و مرد نویسنده در آن زندگى مى کردیم.سال ها گذشته بود و من هم خانه ام را ندیده بودم و صحبت هاى شبانه اش با کسى تنها مدرک زنده بودنش بود 
نویسنده حتى در آشپزخانه و یا دستشویى کوچک داخل حیاط هم دیده نمى شد.

اصلا من نمى دانستم او واقعا نویسنده بود یا چیز دیگر ، فقط از صداى پى در پى پاره شدن کاغذ و مدادى که با فشار زیادى روى کاغذ کشیده مى شد تصور یک نویسنده را در مغزم ایجاد کرده بودم
اوایل برایم بى اهمیت بود که کنار چه کسى زندگى مى کنم و او چرا خودش را پنهان مى کند
یک شب بعد از کلنجار رفتن با خودم تصمیم گرفتم یواشکى اتاقش را دید بزنم ، آرام در اتاق را باز کردم و به پشت در اتاق کنارى رفتم ، از زیر در نور زردى سو سو مى زد.گوش هایم را تیز کردم و صداى نفس هاى شمرده شمرده اى را شنیدم
ناگهان صداى فریادى از اتاق تنم را لرزاند
دستگیره در را به پایین فشار دادم و در با صداى آزار دهنده اى باز شد و وارد اتاق شدم
اتاقى پر از کاغذ هاى مچاله شده ، دیوارى سیاه از هزاران کلمه نوشته شد بر رویش ، شمعى که داشت تمام مى شد و مردى سى و خورده اى ساله که کف اتاق افتاده و مدادى در شاهرگ گردنش فرو رفته ، به سختى چند نفس آخرش را مى کشید و جان میداد و خونى که از رگ هایش فواران مى کرد 
بر روى زمین دریاچه اى درست کرده بود
به سمتش رفتم و پاهایم آلوده به خون نویسنده شد ، با اکراه از خون روى لباسش، تنش را چرخاندم تا مجهول زندگى ام را معلوم کنم
فریادم از ترس شیشه هاى اتاق را لرزاند
او من بودم  ، او من بودم که سال ها در اتاق کنارى خودش را حبس کرده بود و مانند دیوانه ها هزاران کاغذ مچاله شده و دیوارى از حرف هایش را نوشته بود
من ، من را فراموش کرده بود و از تنهایى 
حرف هایش را نوشته بود و انتظار مى کشید که شاید یک روز من در زندانش را باز کنم
به اتاقم برگشتم ، مدادم را تیز کردم و نور شمعى که داشت تمام مى شد اجازه داد آخرین برگ از نوشته هایم را بخوانم ، و بلاخره نقطه پایان 
زندگى ام را بر روى شاهرگ گردنم گذاشتم
فریاد کشیدم و به زمین افتادم ، سایه اى از زیر در دیده مى شد و در اتاق با صداى لعنتى اش باز شد
نفس هایم به زور از گلویم خارج مى شدند 
تقریبا مرده بودم

همین احساس ضعف مسیر راه رفتنم را به سمت آشپزخانه هتل کج می کند. کاش می شد غذا خوردن را برای انسان شرطی کرد! 

گرچه جای جای هتل توسط اقای مستوفی با دوربین های بزرگ و کوچکش رصد می شود اما خب همیشه قشر ضعیف مکان درستی برای ضربه زدن به بالا نشین ها پیدا می کند. من هم از این قاعده مستثنا نیستم ...

- آره همونجا بشین . اونجا این مستوفی لاکردار نمیتونه چیزی ببینه .

آقای کمالی سرآشپز هتل مرد خوبی لااقل برای من بوده اما تا آنجا که اطلاع دارم وضعیت خوبی با اهل منزل ندارد. چه خوب که مسائل خانه را وارد محیط کارش نمی کند!!!

کمی از سیب زمینی آب پزی که آقای کمالی لطف کرده برای من آورده خوردم و این بار دست هایم راهشان را به سمت همان کاغذ کج می کنند. 

(امیدوارم دیر نشده باشه ... با همین امید صابون به دلم زدم و این کاغذ رو به دوستت دادم... امیدوارم دوستت باشه!!!

با خودت فکر نکن ... به نتیجه نمی رسی . اما میتونی تلاش کنی و به دوست داشتنی ترین دروغ گوهای تاریخ زندگی ات برسی.

یک پل مانده به برادر های چندهزار ساله ی از حال رفته 

دوازده دقیقه به سقوط عقربه ها در بلندای غروب آسمان خراش ها

پهلو گرفته...)

بدون شک نویسنده این متن دیوانه ای بوده که قصد عاقل شدن هم ندارد. مگر می شود؟ نه اسمی ؟ نه آدرسی؟ نه نمره ای؟

خوب مرا می شناخته . 

چشم هایش

و چشم هایی که بی تجربه ترین

دروغ گوهای تاریخ اند!